TO ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜILLWALL. Ενα άρθρο του συνοπαδού μας Κωνσταντίνου Μποβιάτσου.

Είναι μια από τις αγαπημένες μου ομάδες. Είxα την τύχη να δω και να γνωρίσω κάποιους από τους πρωταγωνιστές της και να επισκεφτώ την ιστορική αυτή περιοχή. Μιλάμε για ένα πραγματικό φαινόμενο, όχι μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα. Ένα είδος...fashion θα το χαρακτήριζα. Μάζεψα μερικά στοιχεία και σας παραθέτω το παρακάτω άρθρο για το κοινωνικό φαινόμενο MILLWALL...

TO ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜILLWALL

" Τα αποδυτήρια της φιλοξενούμενης ομάδας είναι σαν φυλακή. Χωρίς παράθυρα και φυσικά χωρίς φως φυσικό. Τα μπάνια είναι απαράδεκτα. Μετά βγαίνεις στο γήπεδο για να τους αντιμετωπίσεις, αυτούς τα ονομαζόμενα Λιοντάρια. Και όταν ξεκινά ο αγώνας έχεις εναντίον σου τους περιβόητους οπαδούς της, μιας από τις πιο επικίνδυνες Firm της Αγγλίας και οχι μόνο".

Αυτά είναι τα λόγια ενός Εγγλέζου χρονογράφου του ποδοσφαίρου που ξεκίνησε την καριέρα του σαν ένας μέτριος ποδοσφαιριστής και είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν την Millwall....ακριβώς, μιλάμε πλέον για το φαινόμενο Millwall και τους οπαδούς της.

Διότι αυτή η ομάδα είναι ένα και το αυτό με το γήπεδο της το The Den που βρίσκονται στο νοτιοανατολικό Λονδίνο και σε μια περιοχή που είχε την ονομασία " The Isle of Dogs ". Μια ομάδα που ποτέ κατά την ύπαρξη της - περισσότερο από 100 χρόνια - δεν κέρδισε ούτε ένα τίτλο, αλλά συμβολίζει πάνω από όλα την ιστορία μιας συνοικίας. Μια συνοικία μοναδική που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην δημιουργία της ομάδας και των επικινδύνων οπαδών της. Αυτών που έγινα γνωστοί για τις συγκρούσεις μέσα στο γήπεδο, στους δρόμους. Αυτών που λίγοι γνωρίζουν την ιστορία τους και τους ιστορικούς λόγους ενός τέτοιου φαινομένου.

Η Millwall έχει αυτήν την μοναδικότητα. Από το 1885 που ιδρύθηκε δεν κέρδισε όπως είπαμε ποτέ τίποτε. Έπαιζε πάντα μεταξύ δεύτερης και τρίτης κατηγορίας αλλά γνωστή σε όλη την Ευρώπη. Ακούγεται παράδοξο. Αλλά εξ αιτίας των οπαδών της που μεταφέρουν τα χρώματα της ομάδας παντού, απέκτησε αυτήν την φήμη.

Πρόκειται για οπαδούς, για μια Firm, που είναι η πιο ριζοσπαστική στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η αιτία, χρειάζεται μια ανάλυση ιστορικό κοινωνική και κάποιο ταξίδι στο παρελθόν. Στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, του Τζακ του Αντεροβγάλτη και των γεμάτων από εργάτες λιμανιών που έσφιζαν από ζωή και κίνηση.

Στο γενικό χάος του ομιχλώδες Λονδίνου, υπάρχει μια περιοχή , περισσότερο από τις άλλες όπου το σύμβολο της βιομηχανικής επανάστασης είναι σε εξέλιξη : οι επονομαζόμενοι docks. Μια μεγάλη σε έκταση περιοχή νότιο ανατολικά του Λονδίνου που συγκεντρώνει κάθε είδους εμπόριο και δραστηριότητας λιμανιού. Είναι μια χερσόνησος που κατά το πέρασμα του χρόνου και την αύξηση της κίνησης μετατρέπεται σε νησί με το παράξενο όνομα: Το νησί των Σκυλιών.

Ξεχάστε το Λονδίνο με τους κυρίους με τα ψηλά καπέλα, τις μεγάλες φαβορίτες, τα όμορφα σπίτια στυλ Μαίρη Πόππινς και τους περιποιημένους δρόμους. Η ατμόσφαιρα είναι ζωντανή αλλά κολασμένη. Και θα είναι για περίπου 100 χρόνια. Καπνοί από τις φάμπρικες μεταποίησης ανακατεύονται με διάφορες άλλες μυρουδιές που υπάρχουν στην περιοχή που θυμίζει μεσαιωνική περίοδο. Κυρίως σe μια περιοχή που βαπτίστηκε Millwall.

Κατασκευάστηκε, αυτή η περιοχή, περίπου στα μισά του 1800, κατά την οικονομική έκρηξη. Ένα τετράγωνο ακανόνιστο οριοθετεί την περιοχή Millwall και η οποία συνέχισε να αυξάνεται. Η δημιουργία του από την αρχή είχε σαν σκοπό την εμπορική ανάπτυξη. Χώρος για οτιδήποτε άλλο δεν υπήρχε παρά μόνο για σπίτια, εργατικές κατοικίες, χτισμένα με κόκκινα τούβλα και όλα στην σειρά. Και όλα μέσα σε μια μουντή ατμόσφαιρα που πολλές φορές θύμιζε νεκροταφείο.

Κυρίως όμως ήταν έξω από κάθε άλλο οικονομικό και κοινωνικό τομέα, αλλά ακόμη και γλωσσολογικό. Διότι σε αυτήν την περιοχή μιλάνε με μια παράξενη προφορά, που προέρχεται από τον Βορρά. Οι εργάτες και οι κάτοικοι έρχονται κυρίως σαν μετανάστες από την Σκωτία.

Διαφορετικοί μέσα σε έναν κόσμο δύσκολο. Μιλάμε για ένα σενάριο που θυμίζει περισσότερο Alcatraz παρά Hyde Park και Regent Street ( οι όμορφες περιοχές του Λονδίνου). Αλλά τουλάχιστον μέχρι τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιοχή, το είδος νησιού αυτού, ήταν ένα από τα πιο κερδοφόρα για την οικονομία του Λονδίνου. Μπορεί να μην υπήρχαν πολυτέλειες αλλά η δουλειά δεν έλειπε ποτέ από κανέναν. Η περιοχή έπαθε πολλές καταστροφές κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών αλά μετά την λήξη του πολέμου πραγματοποίησε ένα πραγματικό άλμα ανασυγκρότησης που θα την φέρει μέχρι τον μεγάλο αστικό εκσυγχρονισμό του 1967.

Τα πρώτα μουσικά ακούσματα underground σε συνδυασμό με τις παμπ και τα κλαμπ της πειραματικής μουσικής, αποτελούν μια κοινωνική επανάσταση στο Λονδίνο αλλά δεν απασχολεί καθόλου την περιοχή του Millwall, το οποίο θα γνωρίσει το πρώτο κύμα ανεργίας και τα πρώτα κοινωνικά προβλήματα. Είναι ο ερχομός των container που τα παλαιά docks δεν μπορούσαν πλέον να διαχειριστούν. Έτσι σε συνδυασμό της τεχνολογίας ένα μεγάλο μέρος εργατών θα παρασυρθεί από την αλλαγή αυτή.

Αυτοί οι εργάτες, αυτός ο λαός που από την αρχή είχε ιδρύσει την ποδοσφαιρική ομάδα Millwall f.c. Μια ομάδα "ανώμαλη" από το ξεκίνημα της. Eχουν ένα λιοντάρι σαν σύμβολο και παίζουν σε ένα γήπεδο όχι φυσιολογικό, ακόμη και από αρχιτεκτονικής άποψης τελείως λάθος. Δύσκολο να βγεις χωρίς απώλειες σωματικές από μια τέτοια ατμόσφαιρα.

Περήφανοι για την κοινωνική κατάσταση, τους οι workers που βαδίζουν πάνω στα όρια της προόδου, οι οπαδοί της Millwall αυτοπροσδιορίζονται ήδη από την περίοδο του Swingin’ London και του Woodstock, σαν οι τελευταίοι μάρτυρες ενός προκεχωρημένου φυλακίου του βιομηχανικού πολιτισμού ο οποίος σνομπάρεται από όλους.

Η κοινωνική και φυσική απομόνωση αυξάνεται σταδιακά με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτόν τον κόσμο των δήθεν τίτλων, της μόδας στυλ Βασίλισσας, του καθωσπρεπισμού και των πολλών πρέπει. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για όλα αυτά και δεν το θέλουν έτσι και αλλιώς. Είναι μια πραγματική working class, που έχει χάσει την ελπίδα της μαζί με τα docks.

Οι μηχανές σταμάτησαν, τα ναυπηγεία έκλεισαν και η περιοχή γίνεται όλο και περισσότερο μια γη κοινωνικής απελπισίας. Μια οικονομική κατάθλιψη. Η πολλαπλή. Και αυτήν την φορά πολύ πιο δύσκολη να αντιμετωπιστεί σε σχέση με τους βομβαρδισμούς του πολέμου.

Μέσα από αυτές τις συνθήκες , γεννήθηκε ο μύθος του νότιου ανατολικού Λονδίνου, της περιοχής αυτής που οι κανόνες είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται και αποκτούν δύναμη κάποια γκρουπ που ασχολούνται με μικροκλοπές και άλλου είδους παράνομες ενέργειες μικρής όμως σημασίας.

Στην νότια πλευρά και γύρω από το παλαιό Νησί των Σκυλιών, δρουν οι Richardson, μια μπάντα εγκληματική που εναντιωνόταν σε αυτή την μπάντα του ανατολικού Λονδίνου ( East end), τους Kray. Kαι για να το μεταφράσουμε πιο καλά, μιλάμε πλέον για West Ham εναντίον Millwall.

Γεννιέται έτσι η μεγάλη αντιπαλότητα ποδοσφαιρική στην Αγγλία. Αλλά για να πούμε και την αλήθεια, ήδη από την εποχή της μεγάλης κατάθλιψης, ένα επεισόδιο είχε ανάψει τα αίματα των workers του Ανατολικού Λονδίνου και των Σκοτσέζων της Millwall, οι οποίοι έσπασαν την την γενική απεργία των λιμενεργατών. Πως έγινε αυτό; Οι εργάτες, παρουσιάστηκαν στην άλλη μεριά του Τάμεση για να δουλέψουν

Τα δυο firm των οπαδών σε συνεργασία με τις αντίστοιχες συμμορίες τους Kray και τους Richardson, το 1967, καταλήγουν σε αιματηρές συγκρούσεις, ανοίγοντας έτσι την μεγάλη εποχή των hooligans. Είναι ένας πόλεμος. Από την μια μεριά οι απόβλητοι από τις αποβάθρες και από την άλλη οι εργαζόμενοι του East London. Γεννιούνται έτσι οι περιβόητοι Inter City Firm, για την West Ham και οι The Bushwackers, για την Millwall. Mιλάμε πλέον για σκηνές βγαλμένες από ταινίες σαν την γνωστή "Τhe Warriors", αλλά γυρισμένες στο Λονδίνο.

Kυρίως στο the Den, κανείς δεν ερχόταν με ευχαρίστηση. Η Millwall Road, η οδός που οδηγεί στο γήπεδο, έγινε ένας αστικός θρύλος ο οποίος μεταδιδόταν από αυτί σε αυτί, πίνοντας μπύρες και διάγοντας ο ένας στον άλλον τις περιπέτειες του εκεί, στο καταραμένο δρόμο και γήπεδο.

Απομόνωση, μισαλλοδοξία και καμιά προοπτική για καλυτέρευση, κάνουν τους Bushwackers αλλα και το πέταλο γενικότερα, μια δύναμη οπαδική. Εδώ, περισσότερο από απo άλλες περιοχές της Αγγλίας, το κοινωνικό φαινόμενο των skinheads, ανεξάρτητα το πως γεννήθηκε, έδωσε μια άλλη νότα ιδεολογική, αυτή του διάσημου naziskin, εξ αιτίας της διείσδυσης του British National Party. Aλλη μια ταινία που μας θυμίζει όλα αυτά είναι το "This is England".

Είναι μια αποφασιστική καμπή της ποδοσφαιρικής ιστορίας της Αγγλίας. Η Margaret Thatcher, μόλις εξελέγη πρωθυπουργός και η αντιδραστική πολιτική της θα σπρώξει τα πράγματα σε άλλη διάσταση. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στο Millwall, αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας, όπου η εργατική τάξη θα υποστεί μια εκμετάλλευση και θα χάσει πολλά από τα δικαιώματα της, Μισθοί χάνονται, κοινωνική ασφάλιση μειώνεται και τα προβλήματα της ανεργίας είναι πλέον τεράστια.

Και μέσα σε όλο αυτό το χάος και τις ακραίες φιλελεύθερες θέσεις και πράξεις της κυβέρνησης, το πέταλο της Millwall, θα πάρει την μορφή του λιονταριού και θα διαφέρει από όλα. Είναι διαφορετικοί από τους άλλους και τους μισούνε όλοι. Έτσι εξηγείται και ο σύνθημα τους, το διάσημο: "No One Likes Us, We Don’t Care."

Δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Βάζουν σε δύσκολες καταστάσεις τις αρχές κατά την διάρκεια των παιχνιδιών. Και ακριβώς στις αρχές του 1980 κάνει την εμφάνιση του η έκφραση, τόσο γνωστή αλλά και που σκορπίζει τον φόβο στην Αγγλία, η : Millwall’s Brick. Πρόκειται για εφημερίδες τυλιγμένες τόσο σφιχτά σαν να είναι πρεσαρισμένες, που χρησιμοποιούταν σαν όπλο, σε μάχες σώμα με σώμα. Είναι η υπογραφή των Bushwackers.

Αυτό που βοηθά επίσης την κατάσταση, είναι και η θέση του The Den, του γηπέδου της. Χτισμένο ανάμεσα από σπίτια, δεκάδες τα στενά δρομάκια γύρω του με πολλά γεφυράκια και λίγο φωτισμένα. Είναι η περίοδος που γεννιέται και ο μύθος του Cold Blow Lane: είναι ο δρόμος που αντιπροσωπεύει πλήρως την έννοια “We fear no foe”, γραμμένο παντού και ύμνος των Bushwackers. Στην πραγματικότητα ένα σύνολο από μπουνιές και κλωτσιές.

Στο μεταξύ η Millwall παλεύει στις μικρές κατηγορίες, αντικατοπτρίζοντας την εικόνα της όλης συνοικίας. Η ομάδα δεν μπορεί να κάνει κάτι καλό και παίζει ένα ποδόσφαιρο αμυντικό και σκληρό με πολλά φάουλ και νεύρα. Καμιά ποιότητα. Στυλ παιχνιδιού που τραγουδήθηκε από underground γκρουπ ..Είναι ο πραγματικός καθρέπτης της περιοχής Isle of Dogs

Ο χρόνος όμως έκανε αυτό που οι βόμβες, η εξαθλίωση και η ανεργία, οι συλλήψεις και τα γκλοπς δεν έκαναν. Το νησί των Σκυλιών δέχτηκε και αυτό, τις επενδύσεις των πολυεθνικών, τον εκσυγχρονισμό με τεράστιες κατασκευές. Στην ευρύτερη περιοχή, περιφερειακά, έδρες μεγάλων τραπεζών έκανα την εμφάνιση τους αλλά και άλλου είδους εταιρείες. Ένας δύσκολος συνδυασμός να διαχειριστείς. Από την μία η εργατική τάξη και από την άλλη οι καινούργιοι επαγγελματίες της γραβάτας, και όλοι δίπλα!

Και κυρίως το γήπεδο, αυτό το άσχημο και όχι βολικό γήπεδο, αυτό που για εκατό περίπου χρόνια φιλοξένησε την Millwall, φοβίζοντας μικρ ες και μεγάλες ομάδες και όποιον ήθελε να περάσει από εκεί. Σήμερα δεν υπάρχει πια. Σήμερα όλοι πάνε στο The new Den, λίγες εκατοντάδες μέτρα από το παλιό.

Τέλος πάντων, ανάμεσα σε συνειδησιακά προβλήματα, καταπίεση, συγκρούσεις , τίτλοι πρώτης σελίδας, εφημερίδες τυλιγμένες και να χρησιμοποιούνται σαν όπλα και μια γενική μιζέρια και εξαθλίωση , η Μillwall, συνεχίζει να υπάρχει χάριν στην συμπαράσταση των κατοίκων μιας περιοχής που έχει συζητηθεί και μισηθεί. Αλλά πουν παραμένει μέχρι σήμερα ένα είδος κοινωνικής αναγνωσιμότητας σε έναν κόσμο ξεχασμένο, έναν κόσμο που δεν έχει πια ταυτότητα.

Για όλους αυτούς που θαμμένοι κάτω από το κυριλέ και ψεύτικο χαλί του μοντέρνου κόσμου, για εκείνους σαν τον Harry The Dog (ηγετη της δεκαετίας του 80 των F-Troop Millwall ), αλλα και του Ginger Bob λίγο πιο μετά, είναι καλύτερα να έχουμε στο μυαλό μας το φαινόμενο Millwall, καρφωμένο στο μυαλό μας απλά..με λίγες λέξεις.

#Αρθογραφία